Toerist in je eigen leven

Ondanks de regen ging ik vroeg op pad met de hond. Het is zomer maar de regen komt loodrecht naar beneden en de lucht is grijs. Ik droeg mijn regenjas met capuchon.
Ik voelde dat mijn lichaam langzaam begon op te warmen door het wandelen en ik liet mijn gedachte de vrije loop.

Plotseling zag iets bewegen en keek naar links, op het bospad kwam een vrouw met hond aangelopen, ze riep iets naar me en ik bleef staan. Ik kende de vrouw, maar ze maakte nooit een praatje. Opgewonden en met een grote glimlach op haar gezicht vertelde ze dat ze een ree had gezien midden op het pad. De ree stond stil en keek haar aan. Ze was helemaal blij en opgetogen over de ontmoeting. Toen ze de hond bij zich riep met een klapje op haar dij, sprong de ree het bos in en verdween.
Ik kende het gevoel, meerdere keren had ik tijdens een wandeling 's-morgens vroeg, oog in oog gestaan met een ree, een mystieke ervaring.

Het heeft iets magisch om een dier, dat leeft in de vrije natuur, te ontmoeten. Waarom doet dat ons zoveel, is dat omdat het dier geen materie bezit en vrij is. Geen hypotheek, geen kledingkast, geen auto, herkennen we hierin onze eigen essentie?

Het deed me denken aan het inspirerende verhaal van de peace pilgrim, Mildred Ryder, die bijna dertig jaar aaneen liep ze door Noord-Amerika. Ze liep gemiddeld veertig kilometer per dag en vertelde dat je de onuitputtelijke energie krijgt van innerlijke vrede en natuurlijk van zo weinig mogelijke bagage. Ze had geen tas of rugzak alleen wat spullen die in haar zakken van haar trainingsjack paste.

Ik liep verder en om de volgende hoek kwam ik weer een vrouw tegen. Ik had haar nooit eerder gezien, ze had twee honden bij zich. Waarschijnlijk een toerist.
Ze vertelde dat ze aan het begin van het pad wilde tijm had gevonden en dat ze het bos zo prachtig vond.

Ik wenste haar een fijne dag en liep verder. De grassprieten zaten vol dauw druppels die glinsterde. Ineens hield het op met regenen en kwam de zon tevoorschijn.
Ik ging zitten en luisterde naar de geluiden; de vogels,het geluid van het water dat van de bomen druppelt en het ruizen van de wind.
Ik voelde me een toerist in het bos waar ik al 8 jaar lang bijna elke dag wandel, ik besloot om de hele dag toerist te blijven in mijn eigen leven! En wat een heerlijk leven.

" Als je deze wereld binnenkomt, staat jouw taak in het goddelijke plan al vast. Je hoeft alleen maar te ontdekken wat dat is - en het vervolgens te leven." Mildred Ryers.

Yogini's dilemma

Van jongs af aan ben ik gewend aan donkerbruin haar. Maar de laatste jaren kwam het uit een potje van de kapper. Dan besluit je na lang wikken en wegen, dat je geen zin meer hebt aan de frequente, lange kappersbezoeken, die je ook nog eens een hoop geld kosten.

Tevens ben ik een yogini en streef ik naar authenticiteit, ook in mijn haarkleur. Je pad bestaat uit bewustwording. Het weten dat je niet je emoties, je gedachten, je lichaam of je haarkleur bent. Maar toch is er een gevoel van afscheid nemen, door de gedachten die ik erover heb.

Ooit in een meditatie zag ik een 'hoger zelfbeeld', dat beeld, dat was ik, jonger, langer haar en bruine lokken.
Wil ik daar op lijken, of wil ik de goedkeuring van anderen, doordat ik er jonger en dus qua normen van deze maatschappij, er beter uitzie? Ik weet, uit wat ik bij vriendinnen gezien heb, dat je zo 10 jaar bij je leeftijd kan optellen met grijs haar.

Door de groeiende bewustwording heb ik veel veranderd en heb ik veel inzichten gekregen in mijn leven. Zoals gezonde levensstijl, mede door wat je eet en drinkt. Dagelijks bewegen, yoga en meditatie oefeningen doen. Verantwoordelijkheid nemen voor alles in je leven; de woorden die je spreekt, je daden, je intenties en verantwoordelijkheid voor al je keuzes die je maakt.

Maar het pad van een yogini is eindeloos en zit vol oefeningen. Elke keer, elke dag, kan je weer keuzes maken, kleine, zoals mijn haar grijs laten worden en grote keuzes zoals ik ga vandaag de hele dag bewust zijn bij alles wat ik doe. Ik blijf in het moment. En laat ik alleen mijn gedachten de vrije loop als ik daar bewust toe besluit. Een grote keuze omdat dit niet altijd even makkelijk is.

Gelukkig werd alles weer in juiste context gezet, toen ik bij een voor mij vreemde kapper binnen ging, om wat volume uit het haar te halen. De kapster bekeek mijn grijzer wordende lokken en zei: "ach grijs is ook een kleur"!
Mijn haar is grijs en kleur haal ik uit het leven.

Uit het hoofd, in het lijf, de adem

Cursisten vragen mij regelmatig of ik elke dag yoga doe. Ja,ik doe het iedere dag, maar wat is dat yoga doen, voor mij is het een levenswijze geworden. Een proces van bewustwording, aanwezig zijn bij alles wat je doet en dat blijft voor mij een heerlijke levenslange oefening.
Als ik geen fysieke yoga oefeningen doe, dan zijn er gedurende de dag momenten dat ik even stil sta bijvoorbeeld tijdens de wandeling met de hond of tijdens een vergadering. Alles neem ik bewust in mij op, of ik sta stil bij mijn ademhaling. Ademen is iets wat we altijd doen. We ademen vanaf onze geboorte totdat we sterven en we besteden er eigenlijk relatief weinig aandacht aan. Adem is leven, zonder adem is er geen leven.

Als je de kaken op elkaar klemt merk je dat je ademhaling bijna stopt. Dus je kunt je voorstellen als er spanning is in je spieren rond het gezicht, nek of schouders, dat je ademhaling ook niet optimaal verloopt. Maar ben je je altijd bewust van de spanning in je spieren? Want pas als je de spanning voelt, waar dan ook in je lichaam, kan je het bewust loslaten. En dat leer je doormiddel van yoga.

Ook is de adem een van de mooiste instrumenten om in het hier en nu te komen, ga naar het puntje van je neus en net daaronder voel je de koele lucht via je neus het lichaam in stromen op de inademing. Voel waar deze inademing je beweegt. Dan voel je bewust bij de neus de warme lucht, op de uitademing, het lichaam weer verlaten. Waar voel je deze uitademing in je lichaam? Zijn er pauzes tussen de in- en de uitademing? Blijf een tijdje heel bewust bij dit ademhalingsproces en ga dan weer verder.